Buro Schuite bestaat 15 jaar. In deze blogserie van 5 blogs deel ik mijn ervaringen over het ondernemerschap. Over hoe ik begon, over de momenten waarop ik struikelde en welke elementen bepalend zijn geweest voor het succes. In dit derde deel vertel ik over de tegenslagen en wat mij geholpen heeft om ze te overwinnen.
Iedere ondernemer weet: het is hollen of stilstaan en alle voldoening is tijdelijk, want mooi, die gave opdracht, maar wat doen we daarna? Zo wierp ik in de beginjaren vrijwel dagelijks afgunstige blikken naar de moeders op het schoolplein die bij elkaar gingen koffiedrinken, terwijl ik mij naar mijn eerste afspraak haastte. Maar als twee maanden later de opdrachtenstroom opdroogde, werd ik direct onrustig: zouden er straks wel weer nieuwe opdrachten komen?
Gelukkig kreeg ik na een paar jaar de cadans te pakken. December, juli en augustus verliepen elk jaar relatief rustig en in februari en september keerde de drukte gewoon weer terug. Sinds ik begrijp hoe de flow van het jaar eruitziet, is ontspannen meebewegen een stuk eenvoudiger.
Ging vanaf dat moment alles van een leien dakje? Welnee.
Planning en organisatie zijn bijvoorbeeld niet mijn ding. Ik herinner me nog goed dat ik mijn eerste werknemer aannam. Ik was superblij met Tiny, maar werd overspoeld door de enorme heisa van loonheffingen en salarisonderhandelingen. Van vrije dagen en afstemmingsoverleggen. En van meer administratie dan me lief was. Ik dook erin omdat ik wel moest, maar vroeg me regelmatig af hoe ik dit allemaal geregeld kreeg.
Nog zoiets: de verhuizing naar een groter kantoor.
De doorpakker in mij besloot dat we bij de verhuizing naar de Maagdenburgerstraat in Deventer het meeste zelf wel konden doen. Dat heb ik geweten. Ik zie ons nog op zondag met een gejaagde blik in de ogen de muren sausen boven de net gelegde vloerbedekking, want op maandag zou daar een assessment plaatsvinden. Ondertussen verhuisden we ook nog als gezin van Deventer naar Joppe. Nee, ik zat in die periode veel in een zone waarin ik niet in mijn kracht zat.
Wat mij erdoorheen heeft gesleept?
Dat was een tip van mijn buurvrouw. Als ex-tropenarts en moeder van vier kinderen weet zij als geen ander wat het woord hectiek inhoudt. Ze duwde me een kop thee in de hand, keek me aan en zei: ‘Marleen, twee dingen: je moet leren prioriteren en niet perfectionistisch willen zijn. En gaat er wat mis, dan zeg je sorry.’ Mijn schouders zakten gelijk drie centimeter naar beneden. Vanaf dat moment kan ik met meer afstand naar mijn to do-list kijken en sneller keuzes maken.
Hoe zit dat bij jou?
Ben jij ook wel eens tegen de grenzen opgelopen van je eigen kunnen? Of dat je dacht: hoe moet dit ooit nog goedkomen? Ik ben erg benieuwd wat jou heeft geholpen om daar weer uit te komen. Leuk als je het wilt delen!