Het lijstje was redelijk kort deze keer:
- Ruim op tijd vertrekken naar afspraken.
- Gezonder eten.
- Wat langer m’n geduld bewaren.
Goede voornemens zijn bij mij een vast ritueel aan het begin van het nieuwe jaar. Al weet ik niet eens precies waarom. Alsof ik op miraculeuze wijze per 1 januari kan veranderen in het soort supervrouw die alles onder controle heeft. Maar hoe onwaarschijnlijk ook: ik maak ze toch en begin de eerste werkweek van 2023 vol goede moed.
En dan is het dinsdagochtend
Ik heb op deze tweede werkdag een afspraak midden in het land en ik weet precies hoe laat ik in de auto moet stappen om op tijd aan te komen. Maar mijn dochter heeft het eerste uur uitval en ik kan het niet nalaten toch even te controleren of ze wel een lunch heeft ingepakt. Met een half oor luister ik ook nog even mee als ze haar Duitse woordjes opdreunt. Snel pak ik daarna m’n eigen spullen en start de auto. Een tikkie later dan gepland, maar nog altijd op tijd. Check.
Ik laat me relaxed in de stoel glijden. Onze nieuwe elektrische auto zit zalig. Terwijl ik de straat uitrijd, druk ik de navigatie aan om het adres in te tikken. Helaas: nieuwe auto, nieuwe regels en deze auto neemt mijn veiligheid erg serieus. De intik-optie is niet beschikbaar nu ik rijd. Ik moet de navigatie met mijn stem activeren.
“Zeg het adres”, klinkt er koeltjes uit de speakers.
Ik doe een poging of zes. Nog nooit heb ik zo duidelijk een woord uitgesproken als Almere, maar de navigatiedame weigert me te begrijpen. Dan maar gewoon via Google Maps op mijn telefoon.
Shit. De telefoon is gelinkt aan de autocomputer en blokkeert de mogelijkheid om een adres in te tikken.
Ik zucht eens diep. Ik kan dit. Ik ben vaker naar deze klant gereden, ik weet echt de route wel ongeveer uit m’n hoofd. Maar wanneer het ene na het andere blauwe verkeersbord langs me heen schiet, begin ik alsnog te twijfelen. Ik probeer de navigatie nog een keer. Mijn hand glijdt over het stuur richting het dashboard als ineens het adres op het scherm verschijnt. Eureka! Er begint zich iets te ontspannen in m’n borstkas.
Dan kan er ook nog wel een gezellig muziekje bij.
Ik heb het nog niet gedacht of de route verdwijnt uit beeld. Waarschijnlijk dankzij eenzelfde handbeweging over het stuur. En dan kan ik me niet meer inhouden. Ik uit een serie krachttermen waar mijn puberzoon trots op zou zijn geweest.
Ik besluit manlief te bellen.
Voicemail.
Er zit niks anders op dan de auto aan de kant te zetten, de motor uit te doen en nogmaals mijn navigatie te activeren. Zodra de route weer in beeld komt, trap ik het gas in. De kans dat ik op tijd aankom, is inmiddels nihil. Normaal gesproken zou ik nu een kort berichtje appen om te laten weten dat ik wat later ben. Maar hé, dát mag niet van mijn fantastische zelfdenkende auto.
Ondertussen trekken knipperende oranje lampen en een politieauto mijn aandacht: we worden omgeleid.
Binnenin mij begint er wat te sissen en te borrelen. Als een ware coureur pak ik de B-weg en scheur vol adrenaline langs de weilanden.
Vijf minuten later dan afgesproken komt eindelijk mijn bestemming in zicht. Het parkeerterrein ligt achter twee slagbomen en ik kies de rechter. Maar wat ik ook doe, de slagboom weigert omhoog te gaan. Heel langzaam adem ik uit. Gelaten keer ik de auto en sluit aan bij de linkerslagboom die gelukkig soepel z’n werk doet. Na drie rondjes vind ik de laatste vrije parkeerplek, ik zoek de looproute en ga op een holletje naar mijn afspraak.
Hij schudt mijn hand. “Koffie?”
“Ja. Lekker…”
Wij zijn Buro Schuite